Artiest info
Website
Myspace
AB BRUSSEL 01/02/10

Laura, ik las op je blog dat je na voor het uitbrengen van je nieuwe “July Flame” met creatief geblokkeerd zat. Wat moet ik me daar bij voorstellen? Voor iemand met een blok heb je nochtans een fantastisch album uitgebracht.

Dank je wel, maar het was wel zo. Na het uitbrengen van mijn vorige full album “Saltbreakers” vond ik maar geen inspiratie voor nieuwe songs. Ik was op de duur echt gefrustreerd geraakt over het feit dat ik niets nieuws vond waarover ik echt enthousiast was.

Denk je niet dat je de lat te hoog wil leggen, dat je te perfectionistisch te werk wil gaan? Ik zag op een filmpje op je website dat je jezelf zelfs punten geeft na elke repetitie. Zoiets heb ik nog nooit gezien.

Ik doe dat al lang hoor, al van bij mijn album “Carbon Glacier”. Zo zie ik mezelf evolueren zowel instrumentaal als in zang. Het is vooral een goede oefening want veel nummers zijn live moeilijk te spelen en ik wil echt de goede akkoorden op gitaar vinden en deze ook vlot kunnen spelen. Anders zou ik onzeker op het podium staan. Ook als je voor opnames in de studio niet goed voorbereid bent is dit niet prettig. Ik heb mijn studio nu wel bij me thuis, maar het blijft toch beschamend als je staat te stuntelen en je eigen nummers niet kan spelen. Ik ben inderdaad veel te kritisch voor mezelf en heel perfectionistisch. Dat is heel goed in het eindstadium, wanneer je met de afwerking van een album bezig bent, maar soms verwens ik mezelf tijdens het schrijfproces van een song.

Nochtans heb je al prachtig werk afgeleverd. Dat moet je toch vertrouwen geven?

Dat wel, maar je bent toch altijd benieuwd hoe dat de mensen reageren  op je nieuwe creatie. Daarom wil ik alles tot in de puntjes voorberied zien en leg ik de lat zo hoog mogelijk bij het schrijven van mijn songs.

Als ik de naam van Chris Funk op de cd zie vermeld staan, dan zeg ik, ok Decemberists, goede vrienden, maar ik was zeer aangenaam verrast door de medewerking van Jim James op het album. Hoe heb je Jim kunnen overtuigen.

Daar heeft mijn vriend Tucker Martine voor gezorgd. Hij ontmoette Jim tijdens de opnames van de laatste plaat van de Decemberists en ze zijn daar bevriend geraakt. Hij kwam maar al te graag naar Oregon om een paar nummers in te zingen. Dat was fantastisch, want Jim is zo’n groot talent en heeft een fantastisch en zeer groot stembereik.

Hoe ga je Jim ooit vervangen krijgen op je volgende plaat want zijn bijdrage op “July Flame” is on misbaar.

Wees gerust, ik ga hem wel terughalen als het zover is.

De algemene sfeer op “July Flame” kan je melancholisch noemen, maar toch straalt dit album zoveel geluk en liefde uit. Je legt ook de nadruk op het feit dat je hier in het leven nergens garanties krijgt.

Dat is zo. Vandaag kan je de gelukkigste mens op aarde zijn en morgen stort de wereld in. Je mag nog zo goed je best doen, het blijft altijd boven je hoofd hangen. Daarom moet je vandaag in deze dag leven en zeker niet in het verleden.

Op je eerste song van het album “I Can See Your Tracks”, reken je precies af met dat verleden.

Zo kan je het uitdrukken, maar het staat wel los van één of andere specifieke gebeurtenis. Het zegt kom op, ga verder, blijf niet stilstaan.

Het tielnummer “July Flame” is een echt meesterwerk van compositie, arrangementen en productie. Hoe lang heb je erover gedaan om het nummer in zijn huidige staat te verwerken?

De totale opnames van het album duurden twee maanden en dan nog een maand om het te mixen. Het is niet dat het echt hard labeur is om de songs opgenomen te krijgen, maar ik neem mijn demo’s enkel op met gitaar en stem en dit laat veel ruimte voor uitbreiding en het toevoegen van instrumenten. Op dit album wilden we echter een meer ingehouden toon krijgen, zonder te veel percussie, synthesizer of full band sound. Het hart van de song met stem en e gitaar moest behouden blijven. Tucker heeft dit heel goed begrepen en in de praktijk omgezet. Hij is degene die met de meeste ideeën voor arrangementen naar boven komt. We begonnen met de opnames van de gitaar en daarop speelde Tucker de drums in. Van daaruit begonnen we te boetseren met de toevoeging van instrumenten zoals bas, viool en andere, laag per laag. Op het vorige album zaten er een paar live takes tussen.

Het verbaasd me ook dat de pers schrijft dat je een heel ander album hebt gemaakt dan je vorige. Akkoord, “Saltbreakers” was misschien iets meer band gericht, maar je sound is toch duidelijk herkenbaar.

Natuurlijk, het zijn ook dezelfde muzikanten als op “July Flame”. Ik werk al lang met dezelfde kern van muzikanten. Nu heb ik er wel Chris Funk aantoegevoegd en Jim James en dat strijkkwartet, maar de harde kern is dezelfde gebleven.

Je leest soms nogal wat in de pers. Er was zelfs iemand die beweerde dat Jim James prachtig bariton zong in “Make Something Good”, terwijl het Karl Blau was die je met zijn diepdonkere stem begeleidde. Je hebt Jim’s tenorstem misschien op lagere snelheid laten lopen?

Ik erger me dus mateloos over het feit dat mensen dit steeds doen. Het is ontgoochelend wanneer zoiets gebeurt, in de eerste plaats voor de muzikanten die verkeerd gecrediteerd worden.

Er is een zinnetje in de song “July Flame” dat met intrigeert, het herhaalde refrein: “Can I Call You Mine”. Dit kan veel betekenen: smekend, twijfelend, wantrouwend…

Ja, op de duur begin je je af te vragen, wat is hier eigenlijk echt van mij. Je probeert je aan iets vast te klampen, maar tegelijkertijd zie je het nutteloze ervan in. Dat zinnetje is er inderdaad één met veel betekenissen. Ik hou ervan om teksten te schrijven waar mensen hun eigen ervaringen in kunnen transponeren of zichzelf of een gebeurtenis in hun leven herkennen.

Dat is het mooie aan je album, dat het rijker wordt bij elke beluistering.

Oh, daar ben ik blij om, dat je er zo over denkt.

Ben je een fan van Neil Young? Ik vind dat “Sun Is King” die typische akoestische dreadnought sound heeft van zijn album Prairie Wind, prachtig. De tekst is heel mysterieus. Bedoel je letterlijk dat alles om de zon draait?

Natuurlijk is Neil Young één van mijn favorieten. Eigenlijk gaat dit lied over iemand die denkt dat de wereld alleen om hem draait, totdat hij alles verliest en beseft dat hij niets meer betekent dan iemand anders. We zijn hier op aarde allemaal hetzelfde: slechts mensen en de zon is de koning.

Als iedereen dat zo begreep zou de wereld er heel anders uit zien.

(Lacht) Ja, dat zou inderdaad mooi zijn.

De meest afgestripte song, “Where Are You Driving”, weet je langzaam op te vullen met de juiste instrumenten, banjo, piano, pomporgel, de prachtige viool van Eyvind Kang. Je ziet menselijk ogen als “Mirror Halls” en vraagt je af “Where are You Driving Son”. Is onzekerheid en twijfel het ergste voor een mens?

Zeker, maar je moet dat weten te aanvaarden en ermee leven. Zo is het leven. Als je dat niet kan plaatsen zit je dik in de problemen, maar het blijft wel iets waar sommigen hun hele leven mee worstelen. Het is echter onvermijdbaar. Zoals Boeddha zegt, verandering is de enige zekerheid die we hebben. Daarom is het goed om je erbij neer te leggen en te genieten van het moment.

Vandaag hebben de mensen een beetje voeling verloren met geloof en dat spirituele. Is dat ook zo in Amerika?

Amerika is verdeeld in twee extreme kampen. Aan de ene kant heb je de fundamentele Christenen en aan de andere kant heb je de atheïsten, bijna de nihilisten, die in helemaal niets geloven. In het centrum daarvan beweegt er ook wel iets, maar eigenlijk is dit verwaarloosbaar.

Met “Good Live Blues” zet je de eerste stap naar een paar songs die overlopen van liefde en geluk. Is liefde de beste remedie om het verleden te vergeten?

Ik weet het niet. Het zal zeker wel helpen, maar ik denk dat meer dingen je daarmee kunnen op de goede weg zetten, zoals vriendschap, familie, een gezin, kortom alles wat een positieve, warme, persoonlijk connectie met je heeft kan daar goed aan doen.

Liefde is mooi, maar het moet van beide kanten komen.

Inderdaad en het is moeilijk om de juiste balans te vinden, zeker op lange termijn. Liefde is geen momentopname.

Heb je zelf een persoonlijke favoriet op het album?

Op dit moment eigenlijk niet. Meestal is er één song die er echt uitspringt en waarvan ik op een bepaald moment een voorkeur voor heb. Ik denk dat het wel zal komen binnen afzienbare tijd zoals ik nu nog steeds de nummers koester van mijn eerste volwaardige album “TImes And Trailes Of Orpha Mae”. Ik hou wel enorm van het eerste nummer “I Can See Your Tracks” en het laatste “Make Something Good” van mijn nieuwe album, maar eigenlijk staan alle nummers van “July Flame” sterk naast elkaar.

Dat was ook mijn eerste indruk. Ik had het reuze moeilijk om een echte favoriet uit te kiezen omdat elke song wel iets fantastisch heeft. Zo vind ik “Wide-Eyed, Legless” de beste single, “Carol Kaye” het beste verhaal en “de song “July Flame” verdient een Grammy voor beste productie.

Dank je wel voor dit compliment.

Carol Kaye is echt een ongelooflijk verhaal, een sessiemuzikante met meer dan 10000 opnames achter de rug en niemand kent haar. Ik heb ergens gelezen dat ze haar op een keer uitlachten als ze zich kenbaar maakte omdat haar de toegang tot een studio geweigerd werd. Niemand kende haar totdat de producer zelf erbij gehaald werd.

Dat verhaal kende ik niet maar het is echt ongelooflijk. Het wordt nog interessanter, want een Nederlandse televisiezender wil een kortdocumentaire over haar maken en mijn song gebruiken als achtergrondmuziek. Ik ben zojuist e-mailvriendje met haar geworden en het lijkt me zo’n schat van een vrouw. Ze is al 74 jaar ondertussen en ik zou haar doodgraag eens echt ontmoeten. In de States is HBO, een grote zender, een volledige documentaire rond haar aan het maken en zo zal ze op latere leeftijd toch nog de verdiende aandacht en respect krijgen. Later zullen de mensen wel beseffen welke grote stempel ze gedrukt heeft op de popmuziek.

Je sluit de plaat passend af met “Want To Make Something Good”. Je haalt daar de mooie metafoor “Bottled Ship With A Golden Mast” aan. Denk je dat “July Flame” dit voor jou kan betekenen?

Dat hoop ik toch, maar dat is onvoorspelbaar. Het zou wel fantastisch zijn natuurlijk.

Laura, we hopen het van harte en gaan met volle teugen genieten van je concert later op de avond. Het ga je goed, bedankt voor dit gesprek en tot in het voorjaar met een gezonde baby.

Blowfish